xoves, 6 de decembro de 2012

O furabolos



 

Venres, vai friaxe. Polo camiño real, un carro cantareiro cargado de toxos. De súpeto, uns berros de morte irrompen na ribeira do Sil. O resío da Casa Grande píntao de negro unha fumeira. Os rapaces, na matanza dos porcos, desaparecen, acochadiños nunha caracocha do souto do Sagrado.
          




Día da desfeita. Un picariño do caseiro, guiado polo demo, deulle por meter os dedos polos buracos de máquina de picar a carne e, coa outra man, nun tris, tras! o furabolos quedou arrebanado.
           
Unha noite, na que sopraba o vento polas físgoas da xanelas da alcoba do caseiro, deitou dun altarciño o frasco de alcohol coa reliquia dactilar, espertando o gato, que se puxo xogar co furabolos como fai cos ratos antes de fincarlle os dentes. 

Aos poucos, o índice xirou indicándolle a gateira da porta. 

O caseiro, alporizado, púxose afiar o gume da fouciña. O gato amosou de novo pola gateira. O home ollouno en fite, coma un moucho, mentres tentaba o fío da fouce, buscando coa mirada asasina o pescozo de Micifú, mais neste intre, arreguizado polo medo metido no corpo, antes do degolo, espertei esvaecéndose a arañeira que maquinaba  de cando neno.