Fuches a Santiago?

O verao ía rematando. Ó solpor dun aqueles días de setembro que adoitan aparecer no ceo pouco católicos, está  Antonio da Miranda, ríndose do mundo, na porta da súa palleira chea de herba cunha aixada na man cavando un reguiño. Había un bocado que orballaba e as tellas do beirado xa comezaban a destila-la auga da choiva recollida. Axiña, seguiron pingueiras más porfiadas, choutando a chuvia no chan coma os pardais picando no gran, e díxolle o Benxamín de Senra, que pasaba entón empoleirado no seu cabalo cara Forcas, mentres erguía a cabeza para esculcar aquel negro nubeiro que cubría o lugar:

–No setembro, xa sabes, ou secan as fontes ou tira a auga coas pontes. Onde máis chove de toda Galicia é en Santiago, fuches algunha vez a Santiago?

–Ir, fun dúas veces. Certo, malia de non poder velo ningunha delas por culpa das casas –contestoulle Antonio da Miranda, perdido nos biosbardos mentres falaba sen ergue-la cabeza abrindo o reguiño que se ía enchendo de auga.

 

AS VACAS NON SON VERDES

As vacas non son veerds Xornal de Galicia Lunes, 03 Agosto, 2009 - 09:06

Acabo de regresar de Galicia. Quince días de vacacións no Concello de Parada do Sil. Ó solpor, pola fresca, pasaba o tempo parolando cos meus veciños, tocando temas do percorrer da economía e da política, comparando, ás veces, os costumes e formas de vida de antano coa vida que leva o camiño de ser para os nosos netos.

Antes de me enfrascar na rutina do traballo diario, e me poida esquecer destes días de lecer, quero que te consideres partícipe da seguinte conversa, que xurdiu, despois de ler no xornal El País(24/07/2009), esta sorprendente noticia: La FAO calcula que el sector ganadero emite más gases de efecto invernadero -el 18% - que el sector de los transportes.

O' Bailarín: Manuel Rivas fala dun millón de vacas, mais xa non se ven pacendo nos lameiros, nin se escoitan chocas nin esquilas, repenicando, tilín, tolón, nas corgas e pasteiros á beira dos regatos; nin nas touzas, comendo nas carqueixas.

Isidro do Val: pois, habelas hainas: están recadadas nos campos de concentración, que son as granxas, enlatadas, marcadas nasorellas co número do código de barras, explotadas, inseminadas polo veterinario, medicadas con píldoras polo asunto dos peidos,con perdón. O trato é cruel e por iso, seica que, se está a cocer unha rebelión de vacas.

Vaca Mu: Muueno, non botamos tantos eructos nin estamos a soprar tantas flatulencias, como están a dici-los de Greenpeace. Muuuu!como se nos vira o demo: curadas da tolemia, agora fedorentas; vou ver de me abrazar ó Hinduísmo.

O señor Xoán: Galicia non a recoñece nin a nai que a pariu. De cando neno, non había vacacións no campo, un día co arado arandounha leira, outro coa aixada na horta, coa fouce rozando o estrume, coa macheta na demouca. A miña casa presumía de ter 14vacas rubias: a Gallarda, a Cachorra, a Marela, a Pulida e máis, porque o santoral vacún era extenso.A burra atendía por Pelusiña;o can, por Troski. As pitas tamén estaban bautizadas: a poliña, a cacarexa, a do cu pelado, a pita cega.

O Xosé de Coira: Certo. Os animais domésticos eran como da familia. O meu pai acostumaba a facerlle cóxegas ás vacas nopescozo, mentres lle cantaba coplas; rimaba nuns ripios cargados de benquerenza: ponte, Morita, ó carriño que aínda che hei de darun biquiño; anda, Xenerosa, abre as patiñas que dás leite dabondo, co caldeiro cheo, vou ir ben lirondo. As vacas mirábanode esguello, sorrindo, agradecidas; ás veces, gustaban tanto dos aloumiños do meu pai, que lles pingaba o leite dos tetos.

A vaca sindicalista: Imos ver, daquela, traballar había que traballar, decotío xunguidas ó carro ou ó arado, mais así etodo, aceptabamos a nosa condición e noso lugar. Agora estamos ata os mesmos tetos que, mesmo, se nos vai avinagra-lo leite. Naúltima Xunta de Vacas, vacasrubias@xunta.es, decidimos declararnos en folga, de non atende-la patronal os dereitos básicos dos ruminantes: 1º/seguir comendo outono e mais alfalfa na primavera e no verán; herba seca, no inverno, como Deusmanda.

2º/non probar bocado de trevo branco, nin tomar píldoras de taninos, nin aceite de pescado, nin farrapos de gaitas, cogallo de mingua-lo gas metano, disque, causante do quecemento do planeta. 3º/ se nos chuchades o leite; mesmo, cocemos nocaldeiro e nos arrincades a pel para as botas; pois, como contrapartida, consideramos na XV que é de xustiza poder gozar,pola parte bovina que nos toca, dun mínimo de calidade na nosa corta vida.

O leiteiro da Montaña, O' Cabrito: a verdade é que estamos cabreados e ben fodidos. Abofé que si. O leite lévano case que regalado ou non veñen por el e agora están a falar dun ERE de cabezas de gando: disque, vai en aumento, que hai que deforestar para producir herba, demasiada polución no transporte do leite e da carne, que sobran vacas, que a carne de vacún non é verde, que vai ser una cousa boa para a ecoloxía e que non vai ser mala para reduci-las chichas de tanto obeso e obesas e, seica, vai corta-lo cáncer colorectal. Manda carallo! canta mentira inventan para foder ó labrego.

O crego(de poucas almas e de moitas igrexas): modérese, e fale vostede coa compostura que é debida! Ai, meu Deus! Chegou omodernismo coma un sunami arramplando cos valores, varrendo as igrexas de fregueses e deixando hermo o campo.Quérolles confesarque o asunto do gas metano de efecto invernadoiro é un divertimento, un conto dos políticos para distraervos da gravidade da crise económica, en xeral, e do leite, en particular. Cos anos, un vai perdendo a fe, nos políticos máis que en ninguén: xa pasaron 100 días; boto unha ollada ó eido do PP, en Galiza, e non vexo agroma-los proxectos das ideas sementadas ó espallo en tanto mitin. Pois iso.

OS ÚLTIMOS LOBOS DA RIBEIRA DO SIL

LR /La Región

Sacardebois, 8 de decembro de 1958. Un día de friaxe. A meirande parte da xornada a néboa non escampa dos eidos, ía un tempo coma de defuntos. Onte, á noite, díxolle o pai ó neno: déitate xa, que mañá tes que vir comigo a Parada do Sil no macho, que teño que colle-lo coche de liña. Á mañá cedo, o pai sentou no medio da albarda; o neno, no reberete do aparello: mamá, dóeme o cu do aparello, díxome. O macho camiñaba devagar taca.., taca.. pola estrada de coios e terra prensada.

A quietude da noite de lúa chea espallaba, unha legua á redonda, os ecos solitarios e monótonos das ferraduras, rompendo o silencio desta noite de pedra. Ó pasa-la pontiña do regato de Rabacallos, o meu neno viu relumando como brasas, catro ollos co seu ollar magnético detrás da cortina da néboa, que delongaba a alborada. Outros dous lobos fracos pola fame do inverno, ó ventaren carne de cristián, saltaron fuxidíos por un atallo, trochando en ringleira vertical a todo correr; sorteando os carballos e castiñeiros bravos que poboaban a carballeira por riba da estrada.

A cada pouco, achegábanse os catro galopíns máis preto do macho, soiño no cu da noite, ata darlle co rabo nas canelas. Arrincando a trotar, lixeiro, co medo no corpo, estrada abaixo, tacatá... tacatá..! ollando de esguello ós lobos coa lingua fóra, destilando cuspe entre os caninos afiados coma puntas de navalla. De súbito, amosou sen avisar, o lobishome da bisbarra, facendo estremecer cos ouveos a follaxe da fraga: de pé, espido cunha tupida pelame nas partes pudendas, orellas e boca de lobo que afeaban a cara de home. Entón, subiu á tribuna dun penedo: son o lobishome da Ribeira do Sil, O Licardo, amigo de Romasanta.

Coas primeiras luces da alba, volvo a ser o anacoreta que vive acochado no mosteiro de Santa Cristina, no Canón do Sil, aínda que, nas noites de lúa chea, sufro a metamorfose fuxindo de min, prófugo, camiñando polos sendeiros e camiños vellos da fraga.Deixade pasar pola ponte a este neno, fillos de...loba! só estades a pensar cos dentes, matinando máis en matar que en comer.

Son un lobo cun cerebelo de home: eu mato só para mata-la fame, mais malvivo desgarrado dende neno por un mal de ollo: nin son un lobo nin un home como Deus manda, pois disque, son un híbrido, un lobishome, un lobo da xente, un licántropo’.