NO ME GUSTA TU BIGOTE, FORASTERO

Xornal de Galicia Martes, 30 Junio, 2009 - 02:22

En las últimas semanas, están apareciendo, en la prensa nacional, una serie variopinta de apodos: El Albondiguilla, El Patillas, ElRata, El Cabrón, El Prior, El Curita, El Mamón, El Bigotes. El tema de los motes, a los gallegos, no nos extraña demasiado,porque muchos de nosotros estamos bautizados por los vecinos como O' Cabrito, O' Moucho, O' Escachapiollos, nombres heredados del clan familiar al que pertenecemos. El Bigotes es, sin duda, el que más ha salido en los medios.

Una tarde, después de leer un extraño reenvío electrónico -FW, De: stalin@lpurgas.ru, Para :eduardopc@bigotes.es, adolfhitlerm@thausen.de, caudillo@caídos.es, disgusto chile@pinocho.cl. quietotoelmundo@golpe.es. CO: nuevoscachorrosl@dbigotes.es- cogí, de la librería, el Diccionario Etimológico de Joan Coromines, para buscar la palabra "bigotes" y me encontré con lo siguiente: "Existía la costumbre, extendida en toda Europa, de blasfemar durante el siglo XV. Parece ser que los españoles relacionaron la blasfemia, que acostumbraban decir los barbados de la Baja Sajonia, al beber cerveza: ´Bî God!´ (¡Por Dios!), con los mostachos de los mencionados tudescos, a través del recurso de una metonimia".

Continué descansando en el sillón, con el diccionario abierto, recordando la época de mi juventud en la que presumí de estilo en atusar mi poblado bigote, sin ser consciente de la irreverencia estética ni de poderme ajustar al canon de belleza que emana del equilibrio y de la armonía.¿Por qué dejas crecer ese bigote tan feo, que pareces un comunista? -Me preguntó un día, mi padre-. La verdad es que no hubo razón para dejarme crecer el bigote; pienso que, tal vez, el esconderme, disimulando mi timidez. Estaba cantado que mis alumnos me endosarían el mote "El Bigotes", el cual tan enraizado estuvo en mí, y en los míos, que me sentí como desnudo, indefenso, sin reconocerme en el espejo, aquella mañana que me levanté de la cama con la firme decisión de cortármelo, el bigote. Pero, de todos es bien sabido que los mostachos no son todos iguales.Entre las categorías de bigotes, se encuentran: el natural, estilo Dalí, el imperial, el húngaro y el estilo inglés, muy propio como complemento para un traje de la firma Milano.

Después de echar un vistazo a los bigotes que más huella han dejado, algunos se muestran en los almanaques de la historia, erizados como púas, chulos, incultos, estrechos de miras, enfrentados con los poetas indefensos, que cantan, a cara descubierta y cuerpo libre, poemas que dibujan, con las palabras, caligramas de palomas de la paz. Bigotitos ridículos -como borrones negros- en las caras duras de hombres pequeños, que fueron grandes dictadores. Mostachos militares, tronando arcabuces contra el suave murmullo de las ramas, de las hojas y de las flores, apagando el rumor de colores de los poetas que enmudecieron sus rimas, cantigas de ruiseñores, cubriendo de niebla con bochorno, el día; y de truenos, con tormenta, la noche. Ya se ve la polvareda que levanta el tropel de la Dictadura, acercándose para cercarnos dentro de sus recios muros: se oye cada vez más fuerte, marcando el paso, ciego, autómata, montada en las botas de la parada militar.Otros bigotes espléndidos, sin embargo, resplandecen góticos en la historia de hombres preclaros, guiados con arte,literarios y suaves en el trato, provocando sólo hormigueo en las conciencias: Charles Chaplin, Pantuflo Zapatilla, Superintendente Vicente, Salvador Dalí.

Toma unas tijeras del kit de la memoria histórica y corta con ella los bigotes más puntiagudos, enredados y dañinosque, ayer, nos hicieron cautivos y que aún, hoy, nos siguen amenazando, desde su duermevela, con reenvíos de mensajes totalitarios en las últimas elecciones europeas. Corta de un tajo los nuevos brotes de bigotes fascistas, que se crecen con la ignorancia, enmascarados detrás de banderas, cruces y símbolos, cuyo significado desconocen, arrójalos al fogón, para que participen del crisol purificador de Hades y, si careces del elemento regenerador, arrójalos al inodoro.

Toma la escoba y el detergente de la memoria histórica y borra las esvásticas de los nuevos cachorros tatuados, rasurados de ideas, jóvenes ágrafos, objetores al pensamiento, a los libros y a la historia, magister vitae. Juventud inculta, desprotegida de los virus -gusanos troyanos-, replicándose, clónicos, xenófobos, invadiendo, con cantos de sirena, sus cabezas hueras, reprogramadas para tronar mensajes anacrónicos, enarbolando no sé que banderas, con el fin de disturbar y profanar las ágoras democráticas.

Tira de la cadena, los está esperando Caronte con su barca, para conducirlos a la otra orilla, donde serán formateados. Ya noshumillaron en otras épocas; hoy, felizmente superadas.

Eduardo Prieto Casares

MIMÍ, O MEU GATO PERSA

Mimí, o meu gato persa FARO DE VIGO

escrito por Eduardo Prieto Casares

viernes, 26 de junio de 2009.

Señor Director, antes de nada, quero presentarme: son Claudia, unha nena que vai para os tres anos. Martita, “a Bebé”, a miña irmá anda polos dezaoito meses; dende o febreiro, que botou a andar, non para, rindo coa boca aberta, graciosa, xa lle saíron catro dentes; corre de acó acolá, co seu vaivén apresurado a piques de tropezar, equilibrista ela; ás veces, ponse a remexer nos meus xoguetes ou lle fai picardías a Mimí, tirándolle do rabo.

O motivo desta carta non é resalta-las ocorrencias da Bebé(eu non lle vexo graza por ningures). Abofé que non. Ademais da nena, tamén lle teño mascotas. Con doce meses, regaláronme dous coelliños branquiños coma a neve, mais logo, ó roeren tantas cenorias, medraron tanto, que a miña nai, decidiu darllos a Elsa, a ama boliviana que nos coida como se for outra mamá.

Ó cumprir os dous anos, os meu padriño Alberto sorprendeume co Mimí, un gatiño persa. Agora está moi medrado, co pelo moi longo como paxe nun pazo de princesas, uns bigotes, estilo Dalí en transo artístico, e mais uns ollos vivos, verdes, relucindo esmeraldas, protexidos polo contorno das súas barbas. Onte, no xardín, mancouse. O meu avó dicía de botarlle auga na ferida, porén, os meus pais, malia de ser domingo, decidiron arrear con el cara á clínica veterinaria.

Á tardiña, voltearon co Mimí na cesta, medio aparvado e con tres puntos de sutura no carrelo. Ó non estar cubertopor Sanitas coma nós, víronse na obriga de se rascar o peto, 100 euros, que non lles importou demasiado, porque Mimí é un máis da familia.

Entón, o avó, acostumado a sacarlle punta a todo, ó escoitar falar dos honorarios dos servizos de urxencia para mascotas, deulle por latricar, mentres tapaba a faciana detrás do suplemento semanal do País, falaba baixiño casi para os seus adentros: 'Con 100 euros, en Somalia, cantos nenos famentos se poderían salvar...' axiña, sen parar menes, leu en alto: Segundo Carol Bellamy, directora de executiva de UNICEF: “La malaria mata a un neno africano cada 30 segundos...”, logo, pechou a boca, ollando en fite a Mimí como se relambía, deitado a corpo de rei, estarricado, no medio do sofá.

Despois da sobremesa, o avó, teimoso co tema das mascotas, agarrou un lapis e mais un caderno e ollei como ía apuntado non sei que cantidades, mentres seguía a rosmar, coma se for o mesmo Mimí: 'Un gato persa con pedigree vén custar uns 600 euros; castralo, 350; vacinas, 120; bolsa de penso, 20; saco de terra absorbente, 10; perruquería de mascotas, 30 euros; vitaminas e mais imprevistos, 50 euros'.

De alí a pouco, gañou azos para sermonar en alto, como se estiver empoleirado no púlpito da parroquia: Cantos gatos hai en España?, dicía; cantos cans andan a mexaren nas beirarrúas e, mesmo, nos portais; cantos cans de presa en mans de xente da mesma catadura: tales amos, tales cans? Cantos coellos, furóns, peixes, paxaros, lagartos e, mesmo, cobras e ratas están a serviren de mascotas a nenos, a persoas senlleiras, a mulleres chochas polos cadelos, á xente de malvivir? Cantos en Europa? Cantos no Primeiro Mundo? Cantos millóns de euros está a mover a industria de mascotas...? Ó rematar avó con tanta pregunta retórica, todos gardamos silencio ata que, de súpeto, repenicou o timbre da porta:

“Imos ver se lle mercamos unha mascota á filla, un chiguagua de peto, que non deixou ningunha para septembro...” Espera, Benigno –un veciño do chalé de Pozuelo, constructor el, acompañado da súa muller, de cara guapa e de cu feo, pequeneira – atende un chisco, ho! Primeiro fala coa rapaza, da súa responsabilidade, como destinataria dun cadelo. Sabe a túa filla, e mesmo ti, acostumados como estades a gastar ámbolos dous, mellor dito, a malgastar e tirar, que 1000 millóns de persoas malviven no mundo, desnutridas ? Son datos da FAO, Benigno: nenos, vellos e enfermos –os máis débiles– a piques de morrer, como consecuencia dalgunha enfermidade oportunista.

Coida, amigo, nesta realidade cruel, invisible na sociedade consumista, preocupada en queima-las graxas, agora, na operación bikini, máis pendentes da estética que da ética, exceso de alimentos que lles cómpren a moitos desgraciados –graza e graxa, neste contexto vén se-la mesma cousa–para pode sobrevivir noutras latitudes: moitos deles, nenos condenados por un destino cego, por naceren sen porvir, sendo ti a súa única esperanza.

O meu avó estaba en vena, inspirado, convincente. O señor Benigno estivo plantado, escoitando a perorata, ó carón da súa espléndida muller, sen dicir ren, mentres se lle revolvían os sisos e as entendederas. Abraiados e confundidos, abandonaron a estancia, sen se despedir nin saber por onde tirar.

Aquela noite, reunidos polo avó, decidimos non ter máis mascotas. Pero si apadriñar a dúas nenas de Mozambique, que pronto iremos coñecer e recoñecer como irmás; dúas nenas negras que seguirán a medar ó coidado do seus pais, no seu entorno, con un futuro menos escuro; e nós, dúas nenas louras, aquí na rica Europa, satisfeitas por sermos solidarias con elas.

De retorno dunha viaxe ó estranxeiro, mi padre, recordando a ausencia de Mimí, veume cunha mascota virtual, de cando estivo no Xapón, dando unhas conferencias sobre as construcións bioclimáticas, unha especie de tamagotchi ou enredo dixital, un amigo a quen coidar, axudar a medrar, xogar con el: cada cousa a súa hora, do contrario, vai enmudecer e a perde-las cores, todo gris, acabando por morrer de tristura.

A miña nai, Diplomada en Psicoloxía Evolutiva pola Sorbona, está a dicir que estes enseños ou xoguetes de deseño virtual producen desvelos e mais estrés nos miúdos, polo que aínda segue sen configurar, a durmir dentro da caixa ata que medre, ata que medre eu por dentro e por fóra, que é preferible a compaña dos animais para os nenos e altamente saudable para persoas, doutras idades, con poucas habilidades sociais; mesmo –continua a parolar a miña nai, como se estiver a impartir clases na Facultade– a relación cos animais axuda ós nenos autistas a saír do seu mundo interior.

Como resultas desta análise, todo se pode discutir, que si patatín que si patatán, hai que matizar, penso eu –que ser nena non é ser parva– que vos cómpre revisa-la escala de valores: os caprichos e necesidades creadas, superfluas, deben deixarlle sitio ós dereitos elementais da infancia, que estamos coa obriga moral de compartir cos que teñen menos. Eu, polo que a min toca, estou cumprida: co osiño de peluche, xa teño dabondo para xogar.

(Relato oral: Claudia. Recolleu por escrito o seu avó: Eduardo Prieto Casares, sendo de xuño 27 días andados, 2009).Eduardo Prieto Casares

EL PODER DEL SILENCIO

FARO DE VIGO

escrito por Eduardo Prieto Casares
domingo, 14 de junio de 2009

Los españoles tenemos fama de bullangueros, de gritar en las tertulias deportivas, de pisar las palabras del contrincante en las norias televisivas; vamos a lo nuestro, sin escuchar al interlocutor, convirtiendo los esperados debates políticos en tediosos monólogos: déjame hablar, te lo puedo decir todavía más alto, pero no más claro; no voy entrar en lo has dicho, pero tengo que decirte una cosa; no me grites, que me voy…

Cuando era pequeño solía hablar por los codos, por lo que mi abuelo me advertía con frecuencia: ¡Cállate, niño! que en boca cerrada no entran moscas. La gente importante, con autoridad, suele hablar poco. Buda lleva un montón de años sentado; mirándonos con su sonrisilla, cómplice, controlando la tercera parte de la humanidad, sin decir esta boca es mía. Jesús de Nazaret predicó la Buena Nueva durante tres años, pero pasaron ya más de 2000 y ahí sigue, colgado de la cruz, sin decir nada nuevo. La Esfinge de Gizeh continúa majestuosa, hierática, sola, sin descubrirnos su misterio.

El silencio es figura en la música y puntúa en la escritura. En el silencio interior, fluyen, los suspiros del alma. No te dejes llevar por los cánticos de las sirenas, placenteros engaños, te perderás la letra del quehacer de tu vida y la música del tenue devenir de la naturaleza.

Hay gente que habla con los ojos, cargando la ceja, sin necesidad de despegar los labios. Otros hablan y hablan sin parar, dando vueltas y más vueltas a la noria, recorriendo el mismo círculo, sin aportar nada nuevo: sólo palabras hueras, sin sustancia. Los oficiales del ejército tienen las cantinas separadas de la tropa, con el fin de conservar el halo de autoridad que brilla en las puntas de sus estrellas. Los jefes no acuden a las cantinas: los mandos se deben a la soledad de sus decisiones. “Puede guardar silencio” –le informa de sus de sus derechos, el policía a un detenido.

Al largo de la historia, las ingeniosas máquinas de aplicar tormento en las mazmorras, en los calabozos y comisarías de unos y de otros, la aplicación del fuego, la tortura psicológica, todo valió con el propósito de entrar en la intimidad de las personas, caídas en desgracia, para robarles el silencio.¡Quiero hablar!

Habla, habla… puedes hacerlo, sin embargo, si lo que vas a decir hoy, lo desdices mañana o, si tus hechos no van acordes con lo que proclamas, vas a arruinar el prestigio de hombre de palabra, derivando en un pobre charlatán de feria, al que sólo escuchan los tontos de siempre. Piensa que, al hablar, quedan manifiestas tus debilidades, escupiendo palabras vas perdiendo tu credibilidad. El enemigo está al acecho.

¿No te estás vendiendo al diablo como una gallina que cacarea, después de poner un huevo, triunfante del milagro, sin pensar en el zorro, que puede aparecer, para tragarse el huevo y llevarse a la gallina? Cuando hables, procura que tus palabras sean mejores que el silencio, como nos recuerda el proverbio hindú. Mantén cerrada esa boquita, que el pez muere por la boca: es mejor ser rey de tu silencio que esclavo de tus palabras. Escucha la paz del silencio que te induce al sueño, reparador; vendrán, luego, por ti, las alas de la imaginación que te llevarán volando, tal vez, en un sueño creador. Queda dicho.



Sr. Prieto Casares, no tengo palabras, el léxico no alcanza a encontrar adjetivos para ensalzar, no ya el arte literario -exquisito-, sino la esencia misma de su contenido. Yo -es una opinión subjetiva- creo que no es usted consciente de lo acertado de cuanto ha escrito en este artículo. ¡¡ Por favor, escriba!!. Edelmiro Álvarez Grande

APRENDER DO BURRO, Xornal de Galicia

Había unha vez un pailán da aldea Azinhaga, berce do novelista Saramago, provincia de Ribatejo, desto van xa máis de cen anos: a única propiedade que presumía ter era un burro xa entrado en anos, andaría polos catorce, o équido, que Bernardo o seu amo, que de cotío o montaba, xa pasara dos sesenta e tantos.

   Ó outro día, recibín un contiño polo correo do computador, un e-mail como están a dicir os rapaces, do meu cuñado Manuel, que che anda dende o Nadal coma neno con zapatiños novos, moi engaiolado co asunto do Internet: ten o seu mérito, certo, pois xa vai por riba dos setenta de cara ós oitenta anos, e mesmo che digo que parece un mozo, presumindo de portátil thosiba, escribindo e reenviando mensaxes a cada pouco: "Recibín a túa mensaxe, cuñado, gustei moito do teu artigo na Voz de Galicia que fala da 'Gripe Española'. Obrigado, Manuel Barata Robalo": anda a vivir en Castelo Branco, capital de Beira Baixa, que fai raia con Cáceres na altura da ponte de Alcántara.

   O domingo pasado, mandoume outro e-mail, un reenvío dun amigo de Lisboa, co seguinde encabezamento:"Aprender do burro". O conto, impregnado coa sabedoría dos romances populares, vén falar dun burriño, que de necio tiña pouco, como imos ver:


"Había unha vez un pailán da aldea Azinhaga, berce do novelista Saramago, provincia de Ribatejo, desto van xa máis de cen anos, que a única propiedade que presumía ter era un burro xa entrado en anos, andaría polos catorce, o burro, que o Bernardo, o seu amo, que de cotío montaba nel, xa pasara dos sesenta e tantos. Pois aconteceu que o pobre animal, unha mala tarde que andaba solto de reatas, meteu a pata por onde no debía e foi de fociños, esvarando por un buraco, que lle chamaban a Boca do Inferno, unha poza que che era aínda ben fonda.

"O burro ergueu do chan mal como puido, pedindo de cando en vez pronto socorro, orneando a intervalos, cada vez más dilatados, dosificando as poucas forzas que lle ían quedando, case que esgotado, sen probar bocado, nin ver un raio de esperanza por ningures. O Bernardo, sen atinar a forma de sacar o burro daquel inferno, acudiu á casa do seu veciño, Gervasio, home moi apañado nos arranxos de ferramentas, que tan pronto amañaba un roto coma un descosido, que servira destino militar na Remonta, coidando cabalos, de onde viñera feito un home con pelo en peito, forte de carácter, duro e con vontade para tomar decisións. Ámbolos dous achegáronse onda o burro para estudar in situ a mellor solución.

"Despois de pensar un anaco, díxolle Gervasio erguendo paseniño as súas espesas cellas, namentres fitaba coa mirada fría de moucho o ollo negro da embocadura que tragara ó malpocado burriño: ó non dispor de grúa nin de roldanas, non vexo maneira nin xeito de sacar o burro de aí de embaixo; pensa, Bernardo, que na vida hai que ser prácticos: o burro é vello, de tódalas maneiras hache de morrer, coido que non che vai saír adiante da gripe do próximo inverno; gastar cartos e mais quebradeiros de cabeza para que? o mellor que podemos facer, penso eu e dígocho en confianza de min a ti, como amigos e veciños que somos, é enterralo onde está, a poza que lle sirva de cadaleito, botarlle terra encima e rematar o conto: dun só tiro chimpas dous paxaros.

Está ben pensado, asentiu Gervasio, máis ruín cós diaños, desagradecido con Platero, compañeiro de fatigas e de confidencias durante moitos anos. Hai que ir por unhas palas, engadiu. Así foi como estiveron a matinar sen creto e, logo, resolveron os cativos pensamentos. Aquela tarde, antes do solpor, comezaron a cavar na terra para encher a tumba co burriño dentro. Un cavaba, mentres o outro ía botando as padas encima do carrelo do pobre animal, á vez que o fería nas orellas grandes berrándolle:"Naciches burro, burro viviches e por burro vas morrer"; porén, a malpocada criatura recibía con desaires, orneos, couces e brincadeiras, a terra que lle chovía encima, sacudindo do carrelo as areas que, como aldraxes, ían caendo cubrindo o chan de vergoña.

Pouco a pouco, a terra foi subindo e, con ela, o burro, que malia de pateala con rabecha, sóuboa aproveitar para medrar e saír a flote: cada vez estaba máis preto dos homes; entón, aceleraron a xeira durante toda a noite, botando terra ás mancheas, sen deixar de proferir blasfemias cara o ceo, co gallo de acochar os orneos de protesta e rematar o asunto, que se lle viña complicando sen causa nin razón aparente: canta máis terra lle botaban encima, máis medraba o burro ata amosar triunfante diante dos homes os cales, abraiados, véndolle o cu á curuxa, fuxiron de alí, brincando como lagartos australianos, deixando as palas tiradas no medio do camiño e batendo os pés campo a través, polos eidos abaixo como se os levara o demo, mirando de esguello, a cada pouco ó burro, que agora amosaba medrado na beira da poza, seguro de si, abanicando coas orellas as últimas faragullas de terra que lle estaban a morder os ollos, plantado coma un xigante, relucindo unha pelame brillante de prata.

SUSPENSO EN POLITICA EUROPEA

	Con todo, non hai dilema de votar ou non votar, todos temos que acudir ás urnas, certo! custounos moito conseguir este dereito. Neste día de reflexión, estou a pensar que nesta última campaña electoral, os políticos andaron perdidos polos Cerros de Úbeda, enredados nas rifes rafes domésticas, fala que te fala nos mitins, nas teles, nas radios, nos xornais, mais pouco dixeron da Europa que queremos -non sei, se ti tes a mesma sensación-, non se presentaron propostas de futuro para unha posible unión política, a defensa europea do franco sur, a saída da crise, a competencia do leite da España húmida e do aceite do sur, a inmigración, as mafias que están a campar ó seu ar no reino das liberdades, a regulación europea do aborto, a sanidade, a terceira idade e maila eutanasia, a educación no século XXI, o plan Bolonia das universidades, i+d dun novo proceso produtivo máis competitivo, o futuro da enerxía nuclear e mailas enerxías sostibles, as posibilidades dun turismo de calidade... Só acudían ós medios a sacudi-la manta das corruptelas, a remexer na merda dos demais, con perdón, quedando uns e outros salpicados coa mesma, e nós, os cidadáns de a pé, que pagamos o sistema, atufados e mareados polo ruxe ruxe da mesma cantilena, aparvados, sen ganas de votar nin de mirar con agrado a ninguén. A clase política, nestas Eleccións de Xuño, merece un suspenso, sen dereito a días de lecer nin de vacacións, quedades todos sen recreo, a copiar cen veces: "Os cidadáns non son tan burros e merecen o noso respecto". Esperamos, co poder do voto na man que, na próxima convocatoria, volvades ó rego do camiño a seguir na política, que non é outro que servir e defende-los n-o-s-o-s intereses. Con todo, non hai dilema de votar ou non votar, todos temos que acudir ás urnas, certo! custounos moito conseguir este dereito. Vivimos na Europa coa obriga de participar no seu goberno para mellorala en tódolos sentidos, por gratitude cos pais da mesma e por responsabilidade cos nosos fillos. Eduardo Prieto Casares

Edición en galego Rss

Edición Impresa: Servicios | Diario en PDF | Monográficos

Lunes 18 de mayo del 2009 Actualizado 8:18H La Voz, página de inicio

A GRIPE ESPAÑOLA

Autor:

Eduardo Prieto Casares

Localidad:

Madrid

Fecha de publicación:

18/5/2009

• • Enviar
  • Imprimir
  • Volver

Antes foi a das vacas tolas; despois, a gripe aviar Made in China; agora, a gripe mexicana do porco, virus bautizado como AH1N1 con cepas da gripe aviar e mais do porco, dunha nova gripe máis contaxiosa cás anteriores por vir dun bichiño moi resabido, con memoria histórica. É o momento das vacas gordas das multinacionais para forrarse coa venta millonaria de máscaras, antipiréticos e, sobre todo, dos antivirus. A polas doses! cantas máis, mellor, porque o medo garda á galiña, non hai problema de cartos para os gobernos de occidente, porque faltos das salvadoras doses, aparecerían ós ollos dos votantes como inútiles figurantes de cartón. Logo virá a OMS co protocolo que é de seu a tapar e lexitima-lo negocio dos laboratorios. Cal vai se-la seguinte gripe? Mentres estamos na espera a que encube e aflore a temible gripe do peixe, un cóctel de virus mutantes, adaptados ó medio acuoso, que nos van chupa-la sangue e mais a linfa, deixándonos secos coma bacallaus. Digo que durante uns anos, na pel do touro ibérico haberemos de lidar, outra vez máis, coa Gripe Española, na que estamos parados, convalecentes en dique seco, nas fileiras do INEM: pandemia de máis de catro millóns de infectados polos ERES da crise bancaria, debida á especulación, que rematou explotando a vincha do conglomerado dun capitalismo desbocado, recibindo os de sempre, a metralla dos ladrillos escachados nos fociños, deixándolles a cara virada cara Albacete, aparvados, a velas vir: agora calados con medo no corpo pola praga da nova gripe. O goberno non sabe que receptar, non atopa vacina para erradicar esta crise do demo por ningures.Na Moncloa, sen alternativa, seguen en receptar aspirinas ou tranquilizantes. A crise segue teimosa, quedándose co pan e maila sal dos traballadores. Pero aínda nos queda, como última instancia, de acudir ás receitas de Rouco Varela da medicina alternativa, a mercar unha vela e por unha estampiña de San Judas Tadeo, que remedia ós pobres, premiando os décimos da Lotería dos cegos, pero, coida, que antes haberás de refrega-lo billete da caprichosa fortuna na chepa dun parado de larga duración nas portas da Almudena, tolleito por levar un mangado de anos tirado na beirarrúa, esperando, en balde, a que o goberno lle diga: levántate e anda! Mentres lle pides o milagre ó bo de Judas Tadeo, non te vaias a confundir co outro, O? Iscariote, que vendeu a Xesús ás barbas de Queifás cun bico traidor, ó tempo de mete-la man na bolsa dos talentos. Por estes lares, na década das vacas gordas de san Cemento, estiveron de moda as máscaras con bigotes para acocha-la cara dos Queifás da construción, que recorrían os despachos co portafolios da mordida porcentual. Mais isto acabouse, porque xa non sae liquidez polas billas dos bancos, e sen o líquido elemento non se poden amasar máis cementos nin amañar máis fortunas. Estámosche todos ben fodidos! Non si, Judas Tadeo? Te imploramos hagas uso del privilegio especial que se te ha concedido, de socorrernos pronto y visiblemente, cuando casi hemos perdido toda esperanza.

OS BALCÓNS DE MADRID

Os Balcóns de Madrid FARO DE VIGO

escrito por EDUARDO PRIETO CASARES

jueves, 21 de mayo de 2009

No concello de Parada do Sil, no corazón da Ribeira Sacra, atópanse “Os Balcóns de Madrid”, o miradoiro do Canón do Sil. Os turistas, moitos de Madrid, están a preguntar polo orixe deste nome. Voucho explicar a xeito dun contiño: Houbo unha vez, nos anos da fame, un barquilleiro, o Nicanor de Rabacallos, que un día de feira no concello, á tardiña, xuntara media puñada de cartos todos eles miúdos, unha morea de cadelas, rubias, cans, pezas de dous reais e medio co buratiño. Co gallo de conta-lo solto e poder repousar, cavilando un anaco, pois era dado a pensar, coma un filósofo de antano, nos porqués que van xurdindo no desenrolo da vida, voando na nube do maxín, na procura de respostas, encamiñouse ata o lugar que hoxe coñecemos como “Balcóns de Madrid”. Pousou a barquilleira, con tento, encima dunha pedra, asomou a testa polos balcóns do miradoiro e ollou, compracido, o Canón do Sil, beleza paisaxística incrible para un forasteiro; logo, erguendo a mirada, noutra banda do río, a chaira de Lemos co horizonte aberto; neste intre, puido escoita-los bufidos dunha bucina sedutora e, aguzando o oído coa orella pegada a un penedo, sentiu o troupeleo do tren expreso, noutra banda do río, que o podería transplantar á Estación do Norte de Madrid, cidade onde –estaban a dicir– circulaban os billetes verdes. O barquilleiro albiscaba Madrid, dende o alto de aqueles penedos que coroan as paredes de rochas de máis de 400 metros, encerrando o curso do río Sil nun canón. Matinaba o Nicanor: que fago eu en Rabacallos, a velas vir? Pola mañá, fitando nos burros cargados cos sacos de centeo, como veñen arribando, a cada pouco ó muíño; pola tarde, adurmiñado co rosmar da moa parsimoniosa, monótona ó compás da trécola dosificadora do gran.Para os que queremos saber e non aprendemos a ler, só nos queda andar e ver. A barquilleira e mais anda-los camiños é a herdanza que me deixou o meu pai. Nestas terras de socalcos e minifundios, a roda do tempo está a piques de se deter, porque o futuro continúa a cabalgar no carrelo dun burro, vello e escalazado. Non se albisca porvir por ningures –díxose, atando cabos para tomar unha decisión– cos ollos cravados no galo da torre de Cadeiras, que lle estaba a marca-lo destino dun futuro mellor, aínda coa música engaiolante do tren, repenicándolle no oído, como se for Ulises atraído polo doce cántico das sereas, fabuladoras doutras terras de lonxe.

.

VACAS DA COW PARADE, MILK ON THE ROCKS

		Vacas da cow parade, Milk on the rocks Xornal de Galicia | Jueves, 28 Mayo, 2009 - 09:39
		Unha das vacas da cow parade que, aínda non hai moito, pastaron nos eidos de Gallardón, lucía o nome Milk on the rocks, vaca deseñada para dar leite frío, moi propio para os veráns asfixiantes de Madrid. Agora, na Mesa do Leite, estanse a falar de prezos mínimos, de prezos garantidos, mais pouco se debate en subliña-lo valor engadido do leite nas mans do consumidor. O leite barato, excedente da UE, malia de estar a arruinar ós gandeiros galegos con prezos por baixo do custo, no súper, sen embargo, vai cara arriba. É o valor engadido, que aporta a industria láctea, elaborando leites ó gusto e necesidades dun consumidor máis esixente coa dieta. Agarda un chisco, que cho quero explicar, a xeito de conto Daquela, xa van moitos anos, de cando neno, á mañá cedo, baixaba á corte a muxi-la vaca Cachorra. Puña o leite a ferver na cociña económica, logo retiráballe a tona que lle medrara por encima coa culler, co gallo de arranxar unhas rebandas de pan centeo, que me gustaban cun chisco de azucre, despois do leite e antes de saír coas vacas para o monte. Agora, que xa estou a peitear canas, xa non estou na obriga de muxi-la vaca, se quero almorzar unha cunca de leite: os tempos modernos cambiaron moito. No súper, ó pé da casa, téñoo todo á man. O outro antonte -un día que non acudira a traballar, porque andaba tristeiro, coa cabeza gacha polo o asunto da crise, que me trincou, ben trincado na compra dun piso, parvo de min!- berroume a muller dende a cociña: "acabouse o leite, anda, vai mercar un cartonciño, que mañá xa baixarei eu co carro a face-la compra"! E fun. Entrei no súper, achegueime ós estantes dos lácteos e boteille unha ollada; logo, comecei a mirar e remira-los letreiros dos cartóns, ficando ós poucos canso, por non atinar co meu leite. A moza, que atendía aquela sección, acudiu na miña axuda: presentouse cun sorriso, lucindo espléndido escote, todo natural, palabra de honor do leite que ofrecía nos estantes, camiñando lixeira, vestida de branco, con cofea e todo, coma unha enfermeira nunha botica. Qué leite quere? De vaca -díxenlle, sen a querer insultar- de vaca son todas -murmurou entre dentes-. Todas..? Quero un cartón de leite de vaca, e que vostede saiba que tamén hai leite de ovella, de cabra, de búfula, de camela, de soia, leite materna, leite de burra...o cartón quéreo desnatado, leite enteiro, semidesnatado, homoxeneizado, con calcio, con factor omega oleico, uperizado, con proteínas, con alto valor enerxético, con hidratos de carbono? Perdoe, miña señorita, vostede presume de saber moito de leites... son esperta en nutrición e mais en dietética. Ah! Que ten carreira. Eu non puiden estudar, primeiro eran as vacas; logo, herdei do meu pai a roda de afiar para anda-los camiños na procura da vida, esa foi a miña carreira e por iso lle digo eu que non atopo a comprender isto que pon aquí "con alto valor nutricional e enerxético, alimenta pero non engorda", no meu humilde entender debe ser cousa de bruxas, porque, como di o outro, todo o que non mata engorda e, tratándose do leite, como o caldo de galiña para as mulleres parturientes, non só engorda, que tamén fortalece e cura os catarros e mailas gripes, non me veña con esas tréculas de que o leite non engorda; agarde un anaquiño, cando cheguei a Madrid polos anos sesenta e pico compraba medio litro na leitería A' Paca da rúa Labrador, que lucía como reclamo no escaparate "leche de una sola vaca para niños y enfermos" e por iso lle digo eu que.Non siga vostede co conto, que nos van da-las uvas, que estou a ver que ten vostede moita parola e poucas ganas de comprar. Xa, pero, e todos estes leites? Estoutros veñen preparados do laboratorio para mante-la liña das rapazas en idade de namorar e dos mozos metrosexuais e narcisos, amigos dos spás e ximnasios. Leite que se ofrece cos novos envases reciclabeis, tetra briks asépticos, en doses individuais -rematou a moza con estas palabras, repetidas coma un papagaio, mentres me ofrecía un vasiño deste leite de deseño, preparado na fábrica á carta. Eu, como sigo chapado á antiga, ó final da tanta xiringa de leites, que che parecen mesmo medicinas, agarrei unha botella de leite fresco e achegueime á caixa, namentres ía falando polo baixo, recordando a miña infancia coas vacas e como cambiaran os tempos. Ó remate deste conto, coido, que o asunto do leite quedou a medio remexer, mentres sigo mazando nel por ver se lle saco toda a crema, consuma vostede leite galego do xeito que for: é bo para o corpo e non é malo para ir indo nesta crise do demo. Por: EDUARDO PRIETO CASARES